Lo lo lo ...

“Lo Lo Lo”

İmece  usulü “cücük” çevrilip “erişte” kesildi mi dam üstlerinde ramazan yaklaşıyor demektir. Bulgur pilavı ayran.  İlk sahurun mönüsü  hemen her sofrada farz olamasa da şart gibi bişiydir bizim ellerde. Tok tutar. Kolay hazırlanır her evde bulunur. Zengin fakir ortak noktamızdır ilk günün hatırına.

Çocukken oruç, vakit geçirme telaşesi de demektir. Gölgelere sinip “a daş gara daş” üç daş, dokuz daş, oniki daş, beş daş, daracıdaş, daş devirme, … uzar da uzar.

İftar ve sahurda ilçede top patlarmış kimin umurunda. Zaten bu bize çok yavan ve suni gelirdi niyeyse. Ezan vakti saate de bakılmazdı. Gün battı mı tüm çocuklar minareyi gören bir alanda siper alır ön işaret şerefe ışıkları yanar. Birkaç dakka sonra Bekir Hocanın akşam ezanı hem ruhlara hem bedene bir serinlik habercisidir. Ve tüm çocuklar oruç tutan tutmayan ellerindeki dürüm ekmekleri ısırarak ve hep bir ağızdan “Lo lo lo “ sesleri o günün bayramını da ilan ederdi.  İftar zamanı gelmiştir artık. Bu geleneği ne başka bir köyde ne de başka bir diyarda işitmişliğim vardır.

Dilin damağın kururcasına güneşin alnında ekin biçip tırmık çekmen kalır. Ne kara patosun domuzluğunda yonca  kesi  temizlerken yanan ciğerin kuruluğu.  Lo lo sesleriyle aldığın bir tas su dünyaları da size bahşetmiş demektir.

Teravih vaktine camiye yaklaştıkça duyulan mevlüt sesi ikram merakı ve heyecanını bir kat daha arttırırdı. Saf tutup namaza başlayınca arka saflardaki kıkırtılar, hacemmi şaplaklarıyla yankılansa da esas  stres cami çıkışında başlardı. Takunyayla eve dönmenin stresi.  Hele bi de camiye gafletle yeni ayakkabılarla gitmişsen büyük geçmiş olsun.