Köy Edebiyatı

Biz hayvanatın her türlüsüne eriştik desem yeridir. Koşuma gelen her hayvan aynı zamanda çift sürmeye ve dahi seten döndürmede de görev alırdı zamanın behrinde. Öküz arabası, camız arabası, at arabası, olan çift olmayan da tek eşeğini bile gerek arabaya   gerek çifte koşardı. Tek eşekli arabanın son temsilcisi ise rahmetli Hamdi Dayımdı. Namı diğer Bulgurcu Hamdi. Atı arabası olmayan, bulguru yarması az olanın iki alternatifi ise elle olan bulgur taşı veya soku taşıydı. Soku taşında yarma dövmeyeli neredeyse ikinci çeyrek asra dayanılmıştır. Yarım insan gövdesi büyüklüğündeki ağaç tokmaklar sokuya doldurulan ıslanmış yarmalık buğday veya hedikten kurutulmuş bulgurlar değişmeli delikanlı triosuyla peşpeşe ritmik bir şekilde sıra sende anlamında “hoh! hoh!” sesleriyle dövüldükçe dövülürdü. Yorulan oradan geçen yeni gençlerle yer değişir eğer yoldan geçen olmazsa eldeki elamanlarla soluyup soluyup sokularak yarma dövme işi kepeğin çıkışına kadar devam ederdi....

Bizim Köyde Bayram Zeytin yağlı yiyemediğimiz, basma da fistan giyemediğimiz , filteke yağı, lili tozu, şaşmazın lüks statü de olduğu yıllardı. Arefe günü mutlaka tandır yakılır. Bayram hazırlığı üst düzey alarm   seviyesinde devam ederdi.   Bayram namazından sonra mahalle büyüğünün evine herkes bir parça yemekle gider ortak sofra kurulur. Sabah kahvaltı yemek karışımı   sofra buluşması ve bayramlaşmayla birlikte bayram sürecine de start verilmiş olurdu. Evlerde esas bayramlaşma seromonisi ve bayram harçlığı sürecinden sonra ziyaretler faslına geçilirdi. İkramda şeker ve kolonya da olsa hatırlı olanı baklava ve ayranla yapılanıydı.   Baklavada içeriği elbette cevizli ve fındıklı olanı makbuldü. Lakin zamanın imkan ve şeraiti kavrulmuş undan ibaret namı diğer miyanalı olanı çoğunluğu oluştururdu. Tabi en tuhafı içerik bir yana her evde yeterinceöğün yağı( tere yağı) bulunmasına rağmen   ilçeden veya köy bakkalından alınacak olmazsa olmaz dükkan yağ...